Sinds 29 december 2023 is Tim niet meer bij ons. Zijn hart wilde wel heel graag, maar werkte niet meer goed. De eerste keer dat ik hier mee geconfronteerd werd was half 2022. Tijdens een reguliere controle hoorde de dierenarts mogelijk ‘een ruisje’. Om dit vast te stellen was een echo van het hart nodig. Een andere dierenarts in Noordwijkerhout had de expertise om deze echo te maken.
Helaas. Onze eigen dierenarts had het goed gehoord en de hartkleppen van Tim waren niet meer 100%. Na overleg met onze dierenarts hebben we besloten om niet direct medicijnen toe te dienen. Of het achteraf veel verschil had gemaakt weet ik niet. Mijn gevoel zegt van niet.
Afgezien van ‘het ruisje’ was er eigenlijk niets aan Tim te merken. Zoals altijd vrolijk, klaar om te werken of op avontuur te gaan. Tot ongeveer mei van 2023. Tijdens het spelen met de frisbee in het park ving hij op een gegeven moment de frisbee, kwam naar mij toelopen en zakte vervolgens door zijn benen heen. Min of meer in verbazing/shock stond ik bij hem. Hij reageerde nergens meer op, maar ademde nog wel. En net toen ik op het punt stond om met hem naar huis te gaan en de dierenarts te bellen stond hij weer op en liep met de frisbee door alsof er niets gebeurd was. Ik heb nog even gecheckt of alles wel naar behoren werkte (zicht, ademhaling, motoriek etc.) en ben toen naar huis gegaan.
Zo op het eerste gezicht leek het mij een (wel heel gek) incident, maar aangezien hij verder volledig zichzelf was liet ik het daar bij. Tot een paar dagen later. Toen gebeurde het weer. Dit keer tijdens een wandeling, waar hij zich wel druk maakte om een andere hond, maar geen grote inspanning leverde zoals bijvoorbeeld tijdens het spelen met de frisbee. Toen ben ik wel gelijk de dierenarts gaan bellen. Wij konden gelukkig snel terecht voor controle en het ruisje leek nu toch een flinke ruis. Ter controle moesten wij toch weer naar Noordwijkerhout. En daar werd het donkere vermoeden van de dierenarts bevestigd. Het functioneren van de hartkleppen was erg achteruit gegaan. Zoals de dierenarts in Noordwijkerhout zei: “Tim is van een beetje hartpatiënt nu heel erg hartpatiënt geworden”. Onze eigen dierenarts stond er overigens van te kijken dat het functioneren zo snel zo erg achteruit was gegaan. Uiteraard gingen wij nu wel medicatie gebruiken. Vier pillen per dag. Een ter ondersteuning van het hart en eentje om overbodig vocht bij onder andere zijn longen af te drijven. En dat tweemaal daags. Een pil diende een uur voor het eten gegeven te worden. Dus al Tim mee naar kantoor ging moesten wij er al vroeg uit. Rond kwart over 5 gaf ik zijn pil om een uurtje later zijn ontbijt te geven. Dan kon zijn eten nog even ‘zakken’ alvorens naar kantoor te gaan.
En wellicht niet bij iedereen bekend, maar deze fysieke aandoening valt (nu nog) niet te repareren met een operatie of andere medische ingreep. Dit was uiteraard mijn eerste vraag al in 2022. Maar nee. Als dit eenmaal is geconstateerd dan gaat er een tellertje lopen. Bij de een gaat deze sneller dan bij de ander. En deze aandoening komt daarnaast ook niet veel voor bij honden zoals een border-collie en groter. Tim had pech. Dikke pech. Het deed mij erg verdriet dat ik dit niet voor hem kon ‘fixen’.
Naar mate de tijd vorderde zag je de conditie van Tim wel afnemen. Het rennen op het strand werd korter en het herstel langer. Zelfs een hele dag werken op kantoor bij Korton was lastig.
Begin december rende Tim in een gekke bui op en neer in de gang van ons appartement-complex toen hij in ene weer in elkaar zakte. Dit keer leek hij ook pijn te hebben want hij slaakte een nare gil uit en liet dit keer ook zijn urine lopen. Dit was de eerste keer dat ik dacht dat hij wel eens niet heel lang meer bij ons kon zijn. Vanwege de heftigheid van het incident heb ik de volgende dag gelijk de dierenarts gebeld. Na een snelle controle gaf de dierenarts aan dat ‘het motortje’ toch wel steeds beroerder begon te klinken. Dat in combinatie met de al hogere hartslag en een kortere ademhaling gaf dit hem een erg gefronste wenkbrauw. Dit was de eerste keer dat hij aangaf dat wij binnen niet al te lange tijd toch een besluit moesten nemen.
Tussen dit bezoek en de dag na tweede Kerstdag viel Tim steeds vaker flauw. Soms tijdens het spelen, soms tijdens een reguliere wandeling. Ik kan je melden dat dit behoorlijk impact op mij had. Om je vriend zo hulpeloos op straat te zien liggen en je op dat moment niets anders kan doen dan hem geruststellen en hem weer op zijn benen te zetten zodra dat ging. We hebben ook een keer onze wandeling af moeten breken om hem thuis even onder de douche te zetten omdat zijn urine overal zat.
In de laatste twee weken kon je eigenlijk ook aan Tim zelf wel merken dat hij niet helemaal zichzelf meer was. Tim was namelijk nooit enorm van het bij je op bed slapen, of überhaupt in de slaapkamer. Maar in de laatste weken sliep hij heel vaak bij ons.
Na Kerst had ik een afspraak gepland bij de dierenarts. En de uitkomst was voor hem vrij duidelijk.
In de middag hebben we vervolgens de afspraak gemaakt om op de 29ste afscheid van Tim te nemen. Ik denk dat dit het moeilijkste besluit is dat ik ooit heb moeten nemen. Het voelde (voelt tijdens het schrijven nog) als niet eerlijk naar hem. Hij wilde namelijk nog zo graag. Want in z’n koppie mankeerde hij niets.
Op de 29ste hebben we hem ’tot vervelens’ toe geknuffeld waarna we naar het strand zijn gegaan. Z’n happy-place. Zodra wij Noordwijk inreden wist al precies waar we naar toe gingen. Altijd al. Nadat hij had lekker had gerend liepen wij weer terug naar de auto om naar de dierenarts te gaan.
Bij de dierenarts stonden de arts en assistente al klaar. Of hij wist wat er ging komen? Wellicht wel, maar hij liet het niet enorm blijken (van wat ik mij herinner). Na de benodigde handelingen lag Tim weer in onze auto. Voor de laatste keer. Dit keer naar het crematorium.
Na een kleine drie weken schrijf ik deze eerste versie. Het verlies van Tim doet mij veel. 10 jaar lang was hij overal waar ik was. Hij ging mee naar mijn werk, mee uit eten, mee naar verjaardagen, feesten, winkels etc. etc.. De ene keer kan ik er relatief makkelijk over praten, de andere keer moet ik huilen.
Het gaat nog wel even duren voordat dit allemaal de juiste plek heeft. Ik heb al wel een aantal zaken opgeruimd. Z’n voerbakken zijn afgewassen en opgeborgen. Het voer heb ik aan de oppas- / uitlaatservice gegeven waar hij z’n hele leven kwam. Maar z’n kussen met speeltjes ligt er nog. Die kan ik stomweg nog niet opruimen.
Ondertussen hebben wij zijn as opgehaald. Een deel zullen wij in de zee uitstrooien. De plek waar hij altijd enorm blij van werd. Het andere deel zullen wij in onze toekomstige tuin bij een mooie boom of iets anders strooien.
Sommige mensen denken, ach het is maar een (huis)dier. Maar niet voor mij (en anderen). Hij was zoveel meer. Zoals een goede vriendin schreef: “Ieder dier (en mens) laat een leegte achter wanneer het tijd is om te gaan, maar Tim was echt wel anders. In ieder geval voor mij wel. Ik had echt nooit zo eentje als hem ontmoet.”. Ik vind dat zij hiermee de spijker op de welbekende kop slaat.
Update maart 2024
Bijna drie maanden later. Hoewel de rauwste randjes er vanaf zijn, bemerk ik dat ik nog vaak tegen hem praat 🙂 Dat deed ik ook al toen hij nog bij ons was. Hij snapte er vaak niets van, maar stiekem loste hij veel problemen op. Een wandelend klanbord.
Wat ik mij onlangs nog bedacht is dat een van de meeste vreemde momenten op 29 december was het moment dat we naar huis reden zonder Timmie. Volledig op de automatische piloot. En bij het uitstappen pakte ik zijn riem en halsband. En dat laatste, besefte ik mij pas veel later, was echt het moment dat hij niet meer bij ons was. Natuurlijk deed ik wel eens zijn halsband af, maar dat was dan voor het borstelen dat ik eens in de zoveel tijd deed. Maar nu was het permanent.
Toen hij nog bij ons was waren wij trouwens ook op zoek naar een huis. Een van de redenen was dat wij voor Timmie wat meer ruimte wilde hebben. Helaas mocht dat dus niet zo zijn. Maar tijdens de verdere zoektocht hebben wij uiteindelijk een bod gedaan op een huis. En in het geboden bedrag hebben wij zijn geboortedatum verwerkt. En wat denk je. Is het bod geaccepteerd. Het zal allemaal “far fetched” zijn echter denk ik wel dat hij ons hiermee nog heeft geholpen.
Update juni 2024
Wij zijn nu zes maanden verder. Maar het houd mij nog wel met enige regelmaat bezig. De andere dag bedacht ik mij nog hoe die laatste rit op de 29 december 2023 naar de dierenarts zo gek was (achteraf). Het verliep zo statisch (voor mijn gevoel). Waarschijnlijk zodat ik nog steeds enigszins kon “functioneren”.
Sinds vandaag is het nieuwe huis een feit en hebben wij de sleutels ontvangen. Hoe graag hadden wij samen met Tim het nieuwe huis betreden. Nu maken we een mooie plek in de tuin waar wij een deel van zijn as kunnen begraven. Het andere deel van de as strooien wij in zee. En uiteraard komt zijn vrolijke foto op een mooie plek in het huis te hangen. Wij hebben wel besloten een nieuwe pup te nemen. Hij of zij wordt zeker en vast een waardige opvolger van mijn grootste vriend.
Het schrijven van deze tekst helpt mij bij het “een plaats geven”. Ik zal de tekst nog in de loop van de tijd aanpassen / corrigeren.